Bovenstaande zin vertelde een moeder mij deze week in een heel mooi gesprek. Ze heeft jaren geleden een kindje in de zwangerschap verloren en onlangs een volwassen kind. Deze woorden helpen haar en daarom deel ik ze met je.
En het is een prachtige zin. Zijn we dan steeds aan het proberen om het verleden ergens mooier te maken? Het is zo moeilijk om vrede te vinden met wat er is gebeurd als het in eerste instantie oorlog maakt in je hoofd en lijf. Hoe kom je zover? De hoop opgeven dat het mooier had kunnen zijn? Niet meer bezig zijn met: “wat als ik dit” of “had hij/zij maar zo”?
We kunnen het verleden simpelweg niet veranderen. We zullen het echt moeten doen met wat er gebeurd is. Maar dat is heel moeilijk. We groeien er wel naar toe, naar dat besef. Of er komt een inzicht. Ineens besef je je dat je de hoop op een beter leven mag opgeven om weer verder te kunnen met je leven. Makkelijk gezegd hè! Doe het maar eens.
Ik ga graag met je in gesprek. Samen kijken we waar jouw hoop op een beter verleden nog zit en of je er verandering in kunt aanbrengen. En jij bepaalt zelf na het gesprek wat het je waard is. In geld of hulp of iets. Het is aan jou. Kijk maar op waardebepaling achteraf.
Ik ondersteun je, je hoeft het niet alleen te doen.
Heb een mooi weekend.
Liefs van Jeanette