Nadat Fleurtje in het ziekenhuis doodgeboren was kwamen we de volgende ochtend thuis. Fleurtje zou door de begrafenisondernemer naar ons gebracht worden. Ze zouden haar ook een pakje aandoen wat we, met veel tranen, die ochtend voor haar uitgezocht hadden.
“Toen ze haar brachten liep ik haast huppelend naar buiten om haar uit de auto te halen. Ze lag in een heel mooie mand met een prachtige doek met allemaal punten eraan. Ik heb haar zelf naar boven gebracht en op de commode gezet. Ze zag er mooi uit en het was heerlijk dat ze thuis was in haar eigen kamertje. Knuffeltjes die we al gekregen hadden hebben we bij haar gezet. En nu kon ik haar kusjes geven wanneer ik maar wilde.”
Deze zinnen staan in het document dat ik een aantal weken na de geboorte van Fleurtje heb geschreven. Ik deel het graag met je omdat ik verwonderd ben over wat ik toen schreef. Ik liep haast huppelend naar buiten, om mijn dode kindje op te halen en thuis te brengen. En ik kon haar kusjes geven wanneer ik maar wilde.
Natuurlijk was er veel verdriet, maar ik mag me ook herinneren dat ze me moeder maakte en dat ik haar zo graag thuis wilde hebben in haar eigen kamertje. En dat ik daardoor kusjes kon geven wanneer ik maar wilde. En tegen haar praten. Ik kreeg de kans om kennis met haar te maken en daarna pas afscheid te nemen van haar lichaampje. Ze is nog altijd bij me. Ze leeft in mij. Ze hoort erbij, altijd.
Lieve Fleurtje, dank je wel. Nu weet ik en voel ik dat je zoveel gebracht hebt. Tuurlijk veel verdriet maar ook zoveel andere gevoelens en ervaringen. Ik had het niet willen missen. Het is zo’n bijzonder levenspad met jou! Ik hou van jou.
Heb jij niet zoveel geluk gehad dat je je kindje thuis kon hebben en kennismaken? Je kunt je verhaal bij mij kwijt en je verdriet mag er zijn.
Vraag een vrijblijvend gesprek aan, je bent van harte welkom!
Heb een mooi weekend,
Liefs van Jeanette