Mama Jeanette – Fleurtje*
Gepubliceerd op 29 juli 2020 om 17:00
Allereerst wil ik Carina bedanken dat ze mij als gast-blogger de mogelijkheid geeft om hier mijn verhaal te vertellen. Ik vind het initiatief van Het Sterrenboekje zo ontroerend mooi! En meerdere moeders in mijn omgeving ontvangen post van haar. Echt heel bijzonder hoe dat voor ze is. Je doet heel mooi werk Carina met jouw stichting. Heel veel dank daarvoor.
En dan vertel ik graag mijn verhaal over de geboorte van mijn dochter Fleurtje, hoe het in de jaren erna met mij is gegaan en hoe ik naar het vervullen van mijn levenswerk ben gegroeid.
Op 22 november 1996 trouwde ik met Nico. Ik was toen 39 jaar en raakte daarna zwanger. Mijn dromen kwamen uit! Twee dagen nadat ik 40 was geworden, in de 29e week van de zwangerschap, voelde ik weinig leven. Ik was ongerust en belde de verloskundige. Ze kwam snel naar me toe, luisterde en zei dat ze geen hartje hoorde kloppen. Dit was heel heftig! In het ziekenhuis werd onze angst bewaarheid. De gynaecoloog zag bij de echo ook geen hartje kloppen. Hoe kan dit nou? Zo bizar, het was vreselijk om mee te maken. De volgende dag werd ik ingeleid. De bevalling was heel gek. Ik wist nog niks van bevallen, het was mijn eerste kindje. En ze gaf niks meer mee, dus de gynaecoloog moest op het einde heel hard op mijn buik duwen terwijl ik probeerde te persen. Dat was echt een traumatische ervaring. Noodzakelijk om mijn kindje geboren te laten worden, maar heel erg pijnlijk.
Toen ze er eenmaal was, vonden we haar zo mooi! Alles erop en eraan en heel klein. Ze was maar 33 centimeter. Ze was kleiner dan eigenlijk zou moeten met 29 weken, dat kwam omdat de placenta in aanleg niet goed was. We hebben wel obductie laten doen om te kijken of er een reden voor het overlijden was. Daar is niks gevonden. De gynaecoloog gaf aan dat ze niet meer mee naar huis kon door de obductie. Toen hij uit de kamer was zei verpleegkundige Marjo dat het wel kon, en dat was zo fijn! Ik ben haar nog altijd dankbaar voor wat ze voor ons deed. Als we kleine kleertjes zouden kopen dan was er niks van de obductie te zien. We hebben een pakje gevonden, nog veel te groot, maar ze had een mooi roze pakje aan.
Mijn ouders kwamen naar het ziekenhuis en waren dubbel verdrietig. Zij werden weer herinnerd aan hun eerste kindje dat voldragen was en dood werd geboren. Mijn vader had ik nog nooit zien huilen, tot die dag. Heel heftig en ook bijzonder. Ik zei wel tegen ze dat ik mij niet voor kon stellen dat Fleurtje het enige kindje zou zijn bij ons. Een diep weten was dat.
In een mooi rond mandje met kleedje en dekentje werd ze door de begrafenisondernemer thuisgebracht. Wat was dat fijn! We konden steeds kijken en met ouders, familie en vrienden kennismaken en afscheid nemen. Heel belangrijk. In die tijd was dat allemaal nog niet zo lang mogelijk. We hebben geluk gehad met het protocol dat in het St. Anna Ziekenhuis gevolgd werd.
Na een paar dagen moesten we echt afscheid nemen, ze werd gecremeerd. We hebben een bijeenkomst geregeld voor onze dierbaren waar we goed op terug konden kijken. Het liedje Itsy Bitsy Spider, gezongen door Carly Simon, is voor mij voor altijd met Fleurtje verbonden. De dag na de crematie viel ik in een gat. Het is zo druk geweest en dan is er niks meer, ook geen kindje. Heel heftig vond ik dat. Die ochtend was op het nieuws dat Lady Diana omgekomen was bij een ongeluk in Parijs. Bizar genoeg waren veel mensen verdrietig. Dat paste, soort van, in mijn gevoel. Ik heb er veel bij gehuild.
Ik gunde me toch niet de tijd om te ‘verwerken’ omdat mijn biologische klok tikte. Begin 1998 was ik weer zwanger, maar dat eindigde in een heftige miskraam met veel bloedverlies waardoor ik opgenomen werd en weer in het ziekenhuis lag. Die confrontatie was ook heel moeilijk. Ik wilde zo snel mogelijk weer uit het ziekenhuis. Weer thuis knapte ik langzaam op en werd in april weer zwanger. Gelukkig was zwanger wórden niet heel lastig. Maar wat was het spannend! In de eerste weken de angst voor een miskraam, daarna kreeg ik nog een bloeding, maar het bleef goed gaan. Wel veel controles gehad maar, dit kindje deed het goed en zat met alles op het gemiddelde.
Ik mocht niet later dan 40 weken bevallen, dus werd de bevalling ingeleid. Rond 17:00 uur werd besloten om de volgende morgen een keizersnede te doen. Ik vond het allang goed, hoefde het kindje niet in de knel te komen en kon zo uit mijn buik getild worden. Als het dan maar wel snel geluid maakte!! En gelukkig deed hij dat! Een zoon!! Ik was in mijn hoofd met een meisje bezig, maar toen het een zoon was ging er ‘ploep‘ een knop om en was het helemaal goed. Zo geweldig, wat een spanning viel er van me af!! Op mijn 41e toch een levende zoon mogen krijgen.
In de jaren erna was ik moeder en genoot met volle teugen. Voor hem zorgen, spelen, liedjes zingen, leuke dingen doen, op vakantie, met andere kindjes laten spelen, het was een feest!!!
Toen hij een aantal jaren naar school ging, stortte ik in. Ik was zó moe! En langzaam werd duidelijk dat ik aandacht mocht gaan geven aan het verlies van Fleurtje. Ik was maar doorgegaan en de rouw kwam toen pas. Het was een moeilijke tijd, ook omdat ik me schuldig voelde naar man en kind omdat ik zo weinig energie had. Uiteindelijk heb ik mijn baan opgezegd en heb ik geleerd om tijd voor mezelf te nemen door te rusten. Dat wilde ik niet, maar het moest. En ik leerde “nee” te zeggen. Langzaam krabbelde ik weer op en kon weer genieten van mijn leven met alles wat er was.
In 2018 kwam het idee om me in te zetten voor anderen door te ondersteunen rondom de dood. Begin 2019 werd het me helemaal duidelijk. Ik wil moeders ondersteunen die hetzelfde hebben meegemaakt, ook een kindje verloren in of na de zwangerschap. Het idee was geboren, zo voelde het echt. Ik kwam op de naam Vlindermama, ging een website bouwen, werd gecoacht op ondernemer worden en vond het heerlijk!! Ik genoot en zocht een praktijkruimte, kwam op ideeën hoe ik ondersteuning wilde geven en mijn zelfvertrouwen groeide! Wat een mooi pad is dat. En het allermooiste is dat ik leerde te schrijven. Elke morgen 3 pagina’s. En dat heeft me in contact gebracht met mijn dochtertje. Ze hielp me, dat klinkt raar misschien, maar ik zal een voorbeeld geven: Ik ging de website Vlindermama.nl bouwen en kreeg van vriendin Petra een tekening. Zo mooi! Ik maakte er een foto van en met Colorpicking kon ik de hexcodes van de kleuren opvragen. Dan ging ik die kleuren gebruiken voor de website etc. De hexcode die ik uit de blouse haalde was DE9726. 97 is het geboortejaar van Fleurtje en 26 is de datum van augustus waarop ze geboren is. En DE staat voor mij voor De Eerste. Mijn eerste kindje! Nou, ik voelde me zo gesteund!! Ze helpt me en is bij me!! Dat voelt zo fijn, tot tranen toe was ik geroerd, verbaasd en dankbaar.
Een aantal jaren nadat Fleurtje geboren is kwam ik in contact met medium Ton Bons. Hij heeft vaker boodschappen van Fleurtje mogen doorgeven. Heel bijzonder. Een keer zei hij: “even hoor, er loopt hier een meisje met blonde krulletjes rond te huppelen en ik moet zeggen: bloemen in een meisje.” Dat was mijn Fleurtje, zie je? Ik vind dat zo bijzonder! Ik kwam op de spirituele beurs van Centrum Maia in Nistelrode in contact met Mieke Dengerink. Zij gaf me ook een boodschap van Fleurtje: “er staat een rij kindjes te wachten hier totdat hun ouders bij jou komen. Ik geef ze een kussentje (hartvormig en rood) om op te zitten en een glaasje limonade.” Dat was de reden om met Mieke samen te gaan werken. We hebben inmiddels drie middagen met Mieke georganiseerd en elke keer weer heel bijzonder. Mieke geeft boodschappen door die moeders, oma’s, vaders een steuntje in de rug geven.
Ik ben zo dankbaar dat ik dit werk mag doen! En dat ik na het intense verdriet om Fleurtje haar overlijden nu zo haar hulp mag ervaren. Vanuit zoveel verdriet kan een heel mooi vervolg komen. We mogen dat echt geloven. Met mijn verhaal wil ik andere moeders heel graag inspireren om aandacht aan het verdriet en verlies te geven, waardoor er weer rust in hun leven komt, het verweven van hun kind(eren) in hun leven en wellicht ook inspiratie om op ontdekkingstocht te gaan om dat te kunnen gaan doen waar ze heel blij en dankbaar van worden. Ik doe dat door in gesprek te gaan met moeders, te luisteren naar hun verhaal, tips te geven die op dat moment kunnen helpen en er voor ze te zijn om hun verdriet, boosheid, frustratie, machteloosheid, onbegrip, kortom alle aanwezige gevoelens er te mogen laten zijn. Ik ben er voor deze moeders en ze kunnen hun gevoelens uiten. Daarmee verzacht de pijn en kan er op een andere manier met het verlies omgegaan worden. Eventueel kan ik met EMDR-sessie(s) ondersteunen. Ik stem alles op de moeders af en werk in overleg. Ik heb geen protocollen, ik ben aanwezig voor ze.
Alle hulp van onze kinderen komt uit de liefde. En onze harten zijn ook vol van liefde voor deze kinderen. Ze zijn zo bijzonder! En de moeders zijn ook bijzonder, ze kunnen zo’n groot verlies aan en het brengt ze verder op hun levenspad. Ik begeleid daar graag in. Het zijn allemaal moedige moeders die ik met liefde ondersteun!
Carina, dank je wel nogmaals. We zijn er voor deze moeders!
Liefs van Jeanette Vlindermama.nl