Als je ooit in de zwangerschap of in de jaren erna een kind of kinderen verloren hebt, dan is dat verschrikkelijk. Jouw wereld staat stil en toch moet je ermee verder. Langer geleden gaven ze je het advies om er maar niet meer over te praten, anders rakel je het steeds weer op. Ga maar weer door.
Als er iets is wat je als moeder niet kunt, dan is dat doorgaan alsof er niks gebeurd is. Alles staat op z’n kop! Maar je moet. Je gaat je best doen om het verdriet dan toch weg te stoppen. Je omgeving heeft er ook steeds minder aandacht voor. Je moet om dit te kunnen overleven.
Maar jij voelt van binnen het verdriet en het gemis! Jij blijft er wel mee bezig! Telkens stop je het verdriet weer weg, het doet zoveel pijn als je het voelt. Langzaam lijkt het minder pijnlijk te worden. Maar er hoeft maar iets te gebeuren in je omgeving of je voelt weer die scherpe pijn.
Het kost moeite en energie om telkens het verdriet diep weg te stoppen. Zelfs als je er (bij wijze van spreken) een laag asfalt overheen legt dan nog komt er een barst in. Dat is het natuurlijke proces, dat er altijd een barst is waar het licht naar binnen komt.
Leonard Cohen schreef voor zijn lied Anthem de volgende zin: there is a crack in everything, that’s how the light gets in (In alles zit een barst, dat is hoe het licht binnenkomt).
Hoe zou het voor je zijn om het licht, al is het maar een puntje, naar binnen te laten om te kijken naar wat je daar ziet? Wat als het verdriet te verdragen blijkt? Wat als ernaar kijken, er licht op laten schijnen het enige blijkt wat nodig is om het zachter te laten worden? Stapje voor stapje?.
Samen met mij kun je het lichtpuntje gaan zien en gaan we op weg naar een lichtstraal! Hoe voelt dat voor jou? Dat het verdriet en gemis lichter mogen worden? Verlang je daarnaar?
Ik nodig je uit om de eerste afspraak te maken, gratis en vrijblijvend. Plan hier jouw vrijblijvend gesprek en we kunnen op pad! Ik gun het je zo!
Heb een goed weekend.
Liefs van Jeanette