Dank je wel voor het aanklikken van mijn blog. Zoals ik al eerder vertelde heb ik Fleurtje gekregen. Dat was op 26 augustus 1997. We waren in het St. Anna Ziekenhuis in Oss.
Dankzij een goed protocol wat nageleefd werd, zijn ze heel liefdevol en met aandacht met ons omgegaan. Ik herinner me nog Marjo. We kregen een eigen kamer, Fleurtje lag in zo’n doorzichtig bakje en papa Nico mocht blijven slapen. Er werden allerlei mogelijkheden doorgesproken om herinneringen met haar te maken. We hebben foto’s gemaakt, een lokje haar bewaard, er zijn afdrukken van haar handjes en voetjes gemaakt en de eerste nacht bleef ik vaak naar haar kijken. Zo wonderlijk dat een 29-weeks kindje zo compleet is.
Mijn ouders zijn de volgende dag naar het ziekenhuis gekomen. Zij hebben in 1947 ook een doodgeboren kindje gekregen, een zoontje. Het was hun eerste kindje. In die tijd werd het kindje snel bij de moeder weggehaald, ze dachten toen dat dat beter was. Er werd ook niet veel over gepraat. We wisten wel van het kindje maar verder werd het verstopt. Ik weet niet eens of mijn moeder het kindje gezien heeft. Mijn vader en opa hebben het kindje begraven in een kistje.
Toen mijn ouders bij ons in het ziekenhuis waren, moest mijn vader zo huilen, hij voelde ook het verdriet van zijn eigen kindje. Heel ontroerend om te zien. Ik was toen net 40 en had mijn vader nog nooit zien huilen. Het is een kostbare herinnering voor mij. Maar wat een verdriet voor een kindje wat 50 jaar ervoor dood was geboren!
Ik ben zo dankbaar dat we in ieder geval gezien en goed begeleid zijn voor, tijdens en na de bevalling. Dat heeft zeker het doorleven minder ingewikkeld gemaakt.
Het kan zijn dat je dat helemaal niet ervaren hebt. Dat het nog steeds heel pijnlijk is. Het kan nu, na zoveel jaren, lastig zijn om je in omgeving erover te praten. Als moeder die het verlies kent bied ik je een veilige plek om je verhaal en verdriet te delen. En delen is helen. Bel of mail me, klik op contactpagina.
Liefs van Vlindermama Jeanette